αυτο με το ποταμακι

Την πρωτη μερα
μοναχα το κοιταζα το ποταμακι
Ποια ηταν, με σιγουρια δεν μπορω να πω
αφου αυτο παντα ηταν εκει και εγω παντοτε το εβλεπα
ωσπου ηρθε η μερα η δευτερη, μετα απο τοσα χρονια
και το ξεφυλλισα
Μα πουθενα τριγυρω κατι, μεσα του να το κλειδωσω βιαστικα
υστερα να μεγαλωσω τοσο
που μονο οσοι δεν μ' ειχαν δει για χρονια
θα αντιλαμβανονταν τις αλλαγες
κι οσοι με ηξεραν καλα θα 'ψαχναν για τις επεμβασεις.
Απο εκεινη τη στιγμη που επιασα στο χερι μου
τριχες, αλλες απο εκεινες των φρυδιων μου
σα να μη μεσολαβησε ουτε μια νυχτα
σα να μη μεσολαβησε κανεις
θα μεγαλωνα ισα ισα, λιγο αν εσκαβα με τους αγκωνες
μην πεσει το κεφαλι μου στον λακκο

ενα καλουπι, ασχημο, για το γλυκο νερο.