προφητης

Συναντιουνται οι εφιαλτες μου.
Μεσα απο την ομιχλη, με το αυτοκινητο μου,
η παγωμενη εκπνοη του θεου τυλιγει τα δεντρα
Τυλιγει το βουνο
σαν μεγαλη στροφη
_____________________
Αν συναντουσα ξανα τους παλιους μου φιλους
θα εφτιαχνα μουσικα οργανα απο τα κοκκαλα τους
και μικροσκοπικα κουζινικα σκευη
για τα παιδια μου και τα παιδια των καινουριων μου φιλων

οτι μοιαζουν

Εμεις θα μιλαμε, οταν θα ειμαστε γέροι, με πολλες γραμμες και πολλες αποστροφους.

Εμεις θα μιλαμε σαν γέροι.
Θα περπαταμε, θα θυμομαστε, θα ξεχνιομαστε, θα μαλωνουμε σαν γέροι.
Θα εχουμε απο ενα χερι, απο μιση καρδια κι απο εκατο ονειρα σε καθε μισο.
(Εκατο εσυ κι εκατο εγω.)
Ιδια σχεδον.

Δεν θα περιμενουμε πια το καλοκαιρι.
Θα λεμε "Ας αντεξουμε πρωτα ως το μεσημερι..."

Κι ενα πρωι δεν θα αντεξουμε.

Θα κοιταχτουμε σαν γέροι, μα θα δουμε ενα αγορι γερό.
(Ενα εσυ κι ενα εγω.)
Ιδια σχεδον

ωχετο απιων

ολοι σωματα
και ραμμενες παιδικες θαλασσες
τα παντοτινα, ημιτελη
ο αερας σε επαναληψη

ποιο ειναι το αληθινο σου ονομα;
ποιο ειναι το αγαπημενο σου οστο;
ποιο ειναι το αληθινο σου ονομα;
ποιο ειναι το αγαπημενο σου οστο;

αυτο με τα δεμενα σκυλια

Ποιος ειναι μες στο δεντρο;

Το κορακι
ασχημο σαν πεταλουδα, μαυρο σαν σπηλια.
Νυσταζουν τα σκυλια, δεμενα στο κοτετσι.

Ησυχα πιατα στα τραπεζια,
ησυχα στον νεροχυτη,
ησυχα στα ντουλαπια.

Οι ανθρωποι κανουν θορυβο οταν τρωνε κι ειναι σιωπηλοι οταν χεζουν.

Με νεογεννητα φυλλα ο ουρανος ανοιγει το στομα του
και οι ανθρωποι κλεινουν το δικο τους
λες και πανε να αγκαλιαστουν.

Ποιος ειναι μες στο δεντρο;
Ποιος φορεσε το μεσημερι; Ποιος φορεσε το καλοκαιρι;
(πώς χωρεσε. πώς μπορεσε.)

Μην κοιτας τα σκυλια θα σε φανε, λεει η κυρια

Δεν φωναζουν. Δεν τρεμουν πια.

Το κορακι φοραει το δεντρο. Η φωτια
φοραει το μεσημερι. Τα σκυλια κουβαλησαν τον Αυγουστο,
μεχρι που τελειωσε ο Αυγουστος.
Ασχημος σαν πεταλουδα. Μαυρος σαν σπηλια.

Κι εβρεξε. Το απογευματακι. Γυρω απ' τις ριζες, λασπη πολλη. Οι ανθρωποι σιωπηλοι και τα πιατα. Κι απο μακρια φαινομασταν γαληνιοι. Κι απο μακρια μας φωτογραφισε η ζωη.

αυτο με την αρσενικη θαλασσα

Η αρσενικη θαλασσα με τα διπλωμενα ματια με τα μετανιωμενα χερια
Γεννετικο υλικο της απουσιας.
Ειναι ολοι γυμνοι ειμαστε.

Πριν απο εξι χρονια μυριζαμε το ιδιο. Και τα ρολογια μας, εδειχναν
την ιδια λασπη.
Το ιδιο κυμα.

Πριν απο εξι χρονια μας αρρωστησε το ιδιο ηλεκτρικο ρευμα.

αυτο με το καλοκαιρι

η ιλιγγιωδης μολυνση συλλαβιζει το φως.
ο ηλιος ψηνει τα ματια.
οπως ο υπνος ψηνει τα ματια.
η πλαστικη σκεψη. το καλοκαιρι σου ειναι ενα περασμα.

αυτο με το σπασμενο κρεβατι

Καθαρα σεντονια
στο σπασμενο κρεβατι

συγχωρoυν τους αμετανοητους


Κριμα, να μη δινει παντα θεση
σε μιαν απαντηση, ο θυμος

αυτο με τους μεθυσμενους

Να μην πληγωσουμε, αλλο,
τους μεθυσμενους

Aς σεβαστουμε την μονοχρωμια
τους
Την αντιπαθεια που νιωθουνε για εμας
οταν μας λενε, θυμωμενοι, ομορφους

Κι οταν δεν νιωθουν την φροντιδα της σιωπης μας

ας την μαζευουμε

Δεν ειναι κοπος γι' αυτην
Δεν λαχταρα για κανενος το χερι

αυτο με τις Δευτερες

Τις καιει για χρονια ο ηλιος
τις Δευτερες
Πριν φτασουνε σε εμενα

Ρυτιδιαζει τα παραξενα λεπτα τους
για να γερασουν
και να μπορουν πιο λιγα
να βαστουν στα πετρινα κλαδια τους
νεκρα αποκυηματα της παρουσιας σου

αυτο με το αποτυπωμα του μετωπου

Μεσα μου να περιποιεισαι εναν κηπο σε εχω δει

Το ξερω το αποτυπωμα του μετωπου σου
Το εχω για σημαδι
στην στροφη για την ημερα εκεινη
που πρωτοπεσαμε
αθορυβα. Σαν αμετρητα φυλλα.

Θα μου τεμαχιζες την ησυχια,
να μασουλω ενα κομματι καθε βραδυ
και θα μου διπλωνες στα δυο το σεντονι
για να στριμωχνομαι σαν να 'σουνα εκει

Σαν να 'σουνα εκει, λοιπον, κοιμομουν
με το σεντονι απελπισμενο και τεραστιο
Τις νυχτες να πεφτουν σαν σφυρια
στο απελπισμενο και τεραστιο μαξιλαρι

Σαν να 'σουνα εκει σηκωνονταν τα χερια μου
απελπισμενα και τεραστια
Σαν να ΄σουνα εκει
τα φροντιζε μια αναπνοη
μικρη

αυτο με τις επιθυμιες

Στις σχισμές μου
Θαλάσσιο το αίμα

Πηδαλιουχώ
Το καινούριο μου σώμα

Και στις στεγνές
που μου 'μειναν επιθυμίες,
Νωπό το χνώτο σου ακουμπώ
Τα μυστικά μου σπλάχνα
να παρηγορήσω

αυτο για τα γενεθλια μου

Το ηλιοβασιλεμα τελειωνε στις στεγες.
...τοσο παντοτινο το Σαββατο εκεινο

Εχω φυλαξει
το γελιο των περσινων γενεθλιων

Φετος ομως, που πεφτουν Κυριακη
λεω να μη μεγαλωσω πολυ

(Και ο λογος το λεει
και ο κροτος το λεει
πως ειναι σκηνοθετημενοι να λιγοστευουν
οι ανθρωποι μου

κι ολοι κρυφα να τραγουδουν την αλλεργια μου)

Του παλιου χρονου η σκια, τωρα φευγει

αυτο με τα τροπαια

Yδατωνομαι στον υπερθετικο της σκιας

Xερια πορωδη τροπαια σ'αποκοιμισμενη πτωση

O αερας ειναι το κυμα και λασπωνει τους τοιχους!

Φρυδια γαμψα
, πρηζονται αντιστροφως

Εγω φυτεψα την επαναληψη
Εγω και την ηχω της

Τωρα χαϊδευω τις χορδες
ενος βρεγμενου τρομου

- τοσοι εχθροι κι ουτε ενα μισος

αυτο με το πρωι

δεν τους φοβαμαι, ξυπνα
περνα τα χερια μου μεσα απο το φως

παμε μαζι στο πρωι

στο δασος με τις ευθειες

να φωτογραφηθουμε
σαν ολοκαθαρα τζαμια
με βαμμενες τις πλατες

οι πιο φιλοι
οι πιο νεκροι
επανατοποθετουνται
συμμετρικα
μονο που πια δεν σφυριζουν

ουτε τα δεντρα σφυριζουν
ουτε οι γκρεμοι
ουτε τα σπιτια σφυριζουν
ουτε τα σπιτια

τρυπιοι κυκλοι ξεχειλωμενοι
εξοχες παρεμβολες ενος αστειου

ουτε το αστειο σφυριζει
ουτε το προβλημα

περνα τα χρονια μου μεσα απ' τη μερα
να ΄μαι για λιγο αιχμηρος
σαν να μην ημουν αλλος απο εμας
τα δυο
τα μαυρα
κυτταρα

αυτο με την χωρα

Κυλαει η κοιλαδα μακρια τους
Γερναει η χωρα στους αγκωνες

και στα κρυσφηγετα
μετρουν οι μαχες τα νησια τους

Γερναει η χωρα στους αγκωνες
κι ολες παρενθετες οι Παναγίες




....Να αποκοιμηθω σαν νερο
της απατητης μερας
σαν παιδι του καιρου
ενωμενο στους πνευμονες
με τις απελπισίες

αυτο για την προδοσια

Ο βραχος αυτος θα 'ναι η ανακωχη μας

Υποτιμημενα τα ποσιμα

Τι ειναι δυο χαμενα δαχτυλα;
(αφου δεν ηταν τα τελευταια...)

Ξεψειριζουμε τον ιδιο χιμπαντζη Χρονο
χωρις οπτικη επαφη
χωρις συναινεση

Ο Κοσμος ειναι μικρος
αλλα δεν ειναι ασημαντος
Ο Κοσμος ειναι τιποτα

και οταν γερασουμε
θα ειναι ακομη μικρος
ακομη εφηβος
ακομη τιποτα

Ο Χρονος ακομη θα ηδονιζεται
αναμεσα μας

τυφλος

ζεστος

κροκοδειλος

αυτο με την παρανυχιδα

Απο τα ανυποφορα, επιφανειακα
τραυματα
που κανεις δεν πιστευει

η πληροτητα ως παρανυχιδα

(Μαλλον δεν σαστιζουμε ολοι
πριν την ολοκληρωση

καποιων η πνευματικη αρρυθμια
γινεται αμεσως εμπειρια

απο το οικοδιδασκαλειο
παντα στον Νοτο)

αυτο με την λαντζα

Εδω ειναι βυθος

ακουγεται η προπελα
της λαντζας
που ερχεται απο το λιμανι

Περναει απο πανω μας
Γινομαστε για λιγο
οι Πνιγμενοι

που φοβουνται μια εκλειψη
Κι οι πνιγμενοι

γινονται διχτυα
γινονται ξυλα

Τα ερωτευομαστε
για να νυχτωσουν τα νερα
πριν θυμηθουν οι ανθρωποι

αυτο απο το κουφονησι - στραγγισμενο

Να μπουμε στο ιδιο νερο
Να βαφτιστουμε

διατων αστερισμος
μοιαζει με παρτυ
σε πυρηνικο καταφυγιο

Ο νομος της αναπνοης
Χιλια μικρα κι αρρωστα στοματα
στις παλαμες. Κανει κρυο στα χερια.

Το μεταδοτικο σου πλεγμα
Πότε συρματινο, πότε ασυρματο


Σταζουν πανω μου τα
ζουμια απο τον παγωμενο
χρονο σου - ΛΙΩΝΕΙ



Σκισμενες
οι παραλιες





οι εμπειριες των αλλων


Πυρετοι φιλοι.



Η πετσετα μου, εχει σκληρυνει τοσο
απο τα αλατια που δεν διπλωνεται. Εμεις, που
μοναχα απο πονο διπλωνομαστε,
σκληραινουμε απο πονο.



Η πορτα επιπλεει στα χαμηλα
νερα.

Το χιονι
που ανακατεψαμε με την αμμο
θα ειναι η επομενη θαλασσα.

Τα αληθωρα σπιτια που
κρυφοκοιτουν τον οριζοντα.




Η περιοδος του ψεκασμου,
ειναι καθε χρονο, η
εφηβεια ενος πενθουντος
συννεφου. Το επαναληπτικο
test, που δεν θα γλιτω-
νουμε για παντα.

αυτο με τον στρατιωτη

βιβλία-δεύτερο-χέρι-γαλλικά

ξέρω ποιο θα γυρίσει σ' εμένα
μια μέρα

βαρύς
και αδιάθετος
στρατιώτης

μ' ένα παιδί στην Ευρώπη, κάπου

κι ένα παιδί
στο στομάχι του

ονομάζει το τρυπάνι, τραγούδι

μα μόνο το σκοτάδι
πείθεται

ούτε καν το τρυπάνι
ούτε καν το τραγούδι

αυτο με τις σημαιες

οι σημαίες στα χέρια τους
μικρές
σαν αυτές που κρατούν
τα παιδιά
στις παρελάσεις

οι σημαίες στα χέρια τους σφυρίζουν
κι απ' τις δυο άκρες

δεν θα μείνουν στο δρόμο
δεν θα σπάσουν

οι χλωμοί απορρίπτονται
οι ισχνοί

τα μεγάλα καυλιά είναι η φυλή

και τα μεγάλα σώματα

τα μάτια
ξεχειλωμένες τρύπες
[τα μάτια]

αυτο με τα αστερια

πάνω σε μια 'σπρη στροφή

αστέρια ποδηλάτες

αυτο με τον ακροβατη

βαφτίζω απ' την αρχή τα σημεία μου

μαθαίνω να παίζω και να νοσώ

σαν ακροβάτης σαν θαύμα


πέτρες πετώ στα σύννεφα, να φύγουν

αυτο με τα στερητικα συμφωνα

στερητικά σύμφωνα.

ανοιγοκλείνουμε το κεφάλι.
δε σημαδεύουμε. ψάχνουμε.

εθίστηκα σε
μια ήδη προδωμένη ουσία

ρώτησα
πού πήγαινα
και μου 'παν:
Όχι

αυτο με το φως

στο φως

ακόμη κι όταν εσύ το βλέπεις πράσινο
ενώ είναι κίτρινο
κι εγώ το βλέπω γαλάζιο

μοιάζουμε

το φως δεν αισθάνεται
δεν αρρωσταίνει

μαζεύει θάνατο και
πήζει

γίνεται πιο κίτρινο, πιο πράσινο, πιο γαλάζιο

(το είδα μια μέρα
να ξεμακραίνει χοροπηδώντας
σαν ελεύθερο παιδί)

αυτο με την μνημη

Τα παιδιά δεν ξέρουν τι
άσχημο πράγμα που είναι η καρδιά

αυτο με το ιθυφαλλο αγορι

ιθύφαλλο αγόρι
βουίζεις
πίσω από γόνατα

και σιροπιαστές παλάμες


σαν ανυπόφορο κέρμα

Όμως είσαι μια φτώχεια που δε φοβόμαστε πια

αυτο με τον αερα

o αερας αυτος θα μας τρελανει

καλυτερα να σ' ακουγα
να λες:

ο αερας αυτος θα μας τρελανει
ο αερας αυτος θα μας τρελανει
ο αερας αυτος θα μας τρελανει

αυτο με τον μπεμπη

το φαιο μου κουραγιο
παρηγορουν οι διαθλασεις σου

δυο δαχτυλα πιο 'κει
σφαζονται σου λεω!

ετσι μαθαινεις την πρωτη σου λεξη

ομως μπροστα στη μαμα
σαλιωνεις ενα "αμπα"
για να μην πληγωθει

Κι οσο τον διπλωνω,
ο χαρτης μου σκιζει ενα δαχτυλο

Σου μοιαζω, ετσι που
το βαζω στο στομα μου

το απογευμα
που θα σε δω να το κανεις ξανα
θα μοιαζεις εσυ
για πρωτη φορα
σε εμενα

αυτο με την Θεοδωρα

η Θεοδώρα κοιτά
βουρκωμένη
το πλήθος
με τους αφρούς στο δέρμα της
σα νυφικό

αυτο με το λαμδα

Μέσα σου
Υπάρχει
Μια λίμνη
Μέσα μου
Υπάρχει
Ένα ανήλικο περιφραστικό λάμδα

αυτο με το πηλικο

μπαίνω στο

δωματιο σου
σου

και
μηρυκάζω
το πηλίκο μας

αυτο με την ομοιοκαταληξια

" ...αλλά δεν "

τότε τι το αναφέρουμε

ο χρόνος
μας
τοποθέτησε
στην ίδια σκιά

για να μην πάψουμε ποτε
να ομοιοκαταληκτούμε

αυτο με το βαζο

(ίσως μια πόλη)

Κατι που σαπισε στο βαζο της μαμας
Και τωρα αναγκαζομαστε να το γευτουμε.

Αλλαζει το σπιτι μου σαν καταιγιδα.

αυτο με την επιστροφη απ' το γηρας

κοίτα κόσμο που μάζεψα


μόνος, το ξέρω πως γέρασα
αλλά δεν ξέρω πώς γέρασα




στην επιστροφή
ένα καινούριο σαγόνι
σε είδα που έξυνες

αυτο με το Περου

θα πάμε στο Περού

ίσως πεθάνουμε εκεί
ίσως ονομάσουμε Περού, την πιο κοντινή πλατεία
και πεθάνουμε εκεί

Θα σε πάω στο Περού
ίσως εκεί γίνω η μάνα σου
ή ακόμη κι ο γιος σου

απ' όσα θα έχουμε αφήσει πίσω
θα σκεφτόμαστε μόνο
το γέρικο σκυλί μας

αυτο με την Σουζη

αριστερόχειρας ύπνος
ας μπει
έχω σπρώξει
τη μπάλα με τη μύτη μου

όταν με δάγκωσαν, μωρό,
γάβγισα
κι ήρθε η Σούζη
το μουσταρδί κορίτσι
να με γιατρέψει

Σούζη σε θέλω
ακόμη
να μου φέρνεις νερό
και να στίβεις λεμόνια

Σούζη, καλή μου
υπάρχει μια χώρα
δίπλα στο μπάνιο
σα διακόπτης

αυτο με τις αρθρωσεις

κροταλίζουν οι αρθρώσεις μας

φόρεσες
ένα πουκάμισο
κι ήσουν φτυστός
εσύ

η θάλασσα να 'ναι... νανούρισμα να 'ναι...

μας είδανε, λες, να χορταίνουμε ανάσες

πες τους πως
χτίσαμε εδώ γιατί φύσαγε
απείραχτα τυφλά μάτια

αυτο με το σιδερο

έρχονται
θα' ναι καλοί θα ΄ν΄ από σίδερο
έρχονται
σαν θλιβερό πουλί

αυτο με την ροη των αντιλαλων

Οσο γεμιζουν τα μανικια μου
αυξανεται η ροη των αντιλάλων

Σουλουπωθηκα λιγο

Αντικατεστησα τον καφε με πρασινο τσάι και
το απολαμβανω τοσο,
που φοβαμαι
μην αντικαταστησω με αυτο και τον ερωτα

αυτο με το ψημενο πυον

Οι πολυγωνικες σου ριζες
βαθια στο ψημενο πυον μου.

Συλλεγω οσα εχουν πηξει απο τα χνωτα
του γονιμοποιημενου χωραφιου,

ουτε ενας καρπος να μην παει ξανα
ασυνοδευτος στην παραλια

αυτο με τα μεθεορτια

Οπου να 'ναι θα 'ρθουν τα μεθεορτια

Η εποχη της μαζικης επωασης κρατησε
οσο περιμεναμε οι περισσοτεροι να κρατησει
Οι λιγοτεροι δεν θα προλαβουν τους
ανασχηματισμους, ουτε και θα νιωσουν
το νωπο χορταρι να βρεχει τα ποδια τους
μεχρι αυτα να παγωσουν, μεχρι αυτο να ασπρισει

Ετσι φτιαχνουμε εμεις το νερο, οταν
μας τελειωνουν οι ενωσεις

σπαμε τα πελματα μας και τα πεταμε στον φραχτη

αυτο με το ποταμακι

Την πρωτη μερα
μοναχα το κοιταζα το ποταμακι
Ποια ηταν, με σιγουρια δεν μπορω να πω
αφου αυτο παντα ηταν εκει και εγω παντοτε το εβλεπα
ωσπου ηρθε η μερα η δευτερη, μετα απο τοσα χρονια
και το ξεφυλλισα
Μα πουθενα τριγυρω κατι, μεσα του να το κλειδωσω βιαστικα
υστερα να μεγαλωσω τοσο
που μονο οσοι δεν μ' ειχαν δει για χρονια
θα αντιλαμβανονταν τις αλλαγες
κι οσοι με ηξεραν καλα θα 'ψαχναν για τις επεμβασεις.
Απο εκεινη τη στιγμη που επιασα στο χερι μου
τριχες, αλλες απο εκεινες των φρυδιων μου
σα να μη μεσολαβησε ουτε μια νυχτα
σα να μη μεσολαβησε κανεις
θα μεγαλωνα ισα ισα, λιγο αν εσκαβα με τους αγκωνες
μην πεσει το κεφαλι μου στον λακκο

ενα καλουπι, ασχημο, για το γλυκο νερο.

αυτο με τους εραστες

παιζουμε σαν εραστες. μας αρεσουν οι πετρες.
γεμιζουμε με αυτες την αγκαλια μας
κι ετσι μοιαζει με στομα
γεματο σπασμενα δοντια η αγκαλια μας.
κι ετσι μοιαζουμε εμεις
με το αγαπημενο μας ονειρο.

αυτο με τους κιτρινους λυκους

καθαρισαν προσεχτικα τα δαση
απο τη δυσλεξια
των κιτρινων λυκων

μια μερα θα περνουσε απο κει
η φλεβα μου

αναμεσα στις βροχοπτωσεις

κι ενω μας διεδωσαν,
κατι μεταφερθηκε λαθος
στα κυτταρα της αλληλοσυντηρησης

η αγαπη, αναποδα
στα χερια των μετόχων

αυτο με τις ερινυες

Παμε στον κηπο

Οποτε λειπω ερχονται
Με ματια γεματα σπυρια κι αιμορροΐδες
κοιτουν το ερεθισμενο σκιαχτρο μου
Στηνουν διπλα του δικο τους
Φτυνουν την πορτα, μην ανοιξει
Λυνουν τις ζωνες τους και τις ζωες τους-

βλεπω στα ματια σου
πως θα με μαθεις να πετω

Μαθε με πρωτα να επιπλεω

αυτο για τον υπνο στο τιμονι

ποσο πια να σε ρωτω για την ζωη σου
μονο για να σε κρατησω ξυπνιο

...ουτε στη ζωη να 'θελα να σε κρατησω

αυτο για την Κατια τον Nathan τον Αγγελο την Ευδοκια τον Τασο τον Νικο και τον Κωστα

το καλωδιο σαν νεροφιδο, εψαχνε το βουνο
που ηταν πανω σε ενα αλλο βουνο
που ηταν πανω σε ενα αλλο βουνο
κι ολα τα βουνα μαζι εμοιαζαν με δεντρο
αλλα μονο στις φωτογραφιες

που καθρεφτιζε η λιμνη

και γιναμε παραφοροι

...καρφωσαμε τον ουρανο στη λιμνη
δεσαμε τα σκυλια στις γαμπες μας
χαμογελασαμε σε εκεινους που δεν μας εβλεπαν πια

κι αγαπηθηκαμε πολυ

σαν παλια βραχια στην κορυφη του συμπαντος.

αυτο με τα λιμανια

εστηνα αντικατοπτρισμους
για 'σενα

πεθαμενα λιμανια

σε αυτο το σπιτι που μοιαζει με στομαχι
σε αυτο το τεμαχισμενο διαστημα
που διαλεξαμε για μονοπατι

ησουν εφιαλτικη κραυγη
παραμυθενιου ζωου

αυτο με τα γαριδακια

παντα μου δινεις το και
της ερημιας -μην ξυπνας

παρασυρονται ονομαστικα οι αγαπημενες μου εκπτωσεις

μ'εμαθες να μην ακουω τον καταρραχτη

με γαριδακια μες στα αυτια
και το παυσιπονο στομα σου

χαρης .2

στα ονειρα μου
τα χερια μου ειναι ψωμι
κι εκεινος

τα δινει στα αλογα

χαρης .1

ακους το νερο που παγωνει;

σαν σκλαβοι, αυριο
θα το σπρωχνουμε

αυτο για την Σοφοκλεους

πεταγονται στη μεση του δρομου, με τα
στοματα γεματα καυτο λαδι. Τα φουσκωμενα μαγουλα τους
γυαλιζουν βιαστικα
μπροστα στα φωτα των αυτοκινητων

αυτο με το υποκοριστικο

φτυναμε μερονυχτα το φως

κι ανοιξε η σπηλια, σαν
βλεφαρο


ερχεται μια Ανοιξη, υποκοριστικο του Θανατου

αυτο με τα ασθενοφορα

ειμαστε ασθενοφορα
στο βυθο

αυτο με την αυστραλια

πρωι στην αυστραλια

μιλαμε για ανισοτητα
με τα παιδια του γειτονα που
κρατουν τις μασελες τους στα χερια
κι ενηλικιωνονται

εδω, τον μικρο θα τον φωναζαν μαλακα
εκει τον λενε τζιμι μπόι

αυτο με τον ησυχο

δεν ημουν ησυχος

απλως ξεμακραινα

σαν αποχαιρετιστηριο στηθος

αυτο με τις κρυες σκοπιες

[ αστραφτει
το μεσα νησι

κι ] ενας χτυπος
αντι για πρωι
σαν νερο μας σκεπαζει


ειμαστε πτωσεις,

κρυες σκοπιες

μια μερα θα γεφυρωσουμε τα στηθη μας και
θα βρει καθενας την καρδια του

αυτο με την δαγκανα

ειμαστε
η δαγκανα της μηχανης αυτης

σε κατακορυφο τοπο

αυτο με το αλατι

ενα μεγαλο μπουκαλι
γεματο αλατι
στο τραπεζακι επανω
καθεται. με βλεπει;

"τι κοιτας;"

τιποτα το αλατι
τιποτα το μπουκαλι

αυτο με την επιληπτικη στυση

αμορφωτη Αναμνηση μου
οι χτυποι μετρουν τη γνωση-

-οχι δεν ειναι ετσι. Γδυνομουν πριν το συρταρι.
Αγαπησα ενα στραβωμενο σαγονι. Ειμ' η επωδος
μιας εικονας

οι χτυποι διηγουνται τη διψα

Γουργουριζει το Τελειο Κενο.
Η επιληπτικη στυση

κι ο,τι υποτιθεται, με λιγο σαλιο
θ'ανοιξει σαν γινωμενος κροτος-

αυτο με τους ξεχασμενους

του τελειωσαν τα μεσημερια
και ριχνει σκοταδι στο ποτο του

ετσι μεθουν καθε δευτερα
οι ξεχασμενοι - ετσι αδειαζουν τις στιγμες απ' την ντροπη:


κοβουν το αιμα μολις πηξει
και το κερνουν

μεσα σε φοντανιερες απο ιλιγγο

αυτο με τα περιστερια στη στεγη

ο,τι γνωριζω απο κλεμμενα οπισθοφυλλα
ο,τι θυμαμαι απο τα παναθηναια της λιμπιντο
πελεκια, παλουκια και σταυροι

ταξιδια με μιαν αστραπη καρφωμενη στο ματι
- λοβοτομη καποιου αστειου

χρησιμοποιημενη μισοτελειωμενη διανοια
σαν εμβολιο

καθονται, ανεπαφα απο τις βελονες
τα περιστερια μου στη στεγη

αυτο με την καρδια

η καρδια μου γλοιωδης, σαν μελανιασμενος κροκος,
αλλα εχω καρδια

εχω καρδια

αυτο με το γελιο σου

μονο για λιγο
κοιτας
πανω, τον ηλιο

ανοιγω

κι ερχεσαι

γιορταζω το βλεμμα σου

ποιο τραγουδι ν' ακουσω
μετα απο το γελιο σου

αυτο με τις αποστροφους

το 'να του ματι
ειν' η πανσεληνος
και τ' αλλο ειναι πλαστικο

το 'να του χερι
ειν' επιορκο

ανοιγει τρυπες στις κουρτινες
και του μιλα ο δρομος

κατ' απ' τη λιμνη

μεσα στη λιμνη

γυρ' απ' τη φρονιμη λιμνη

γαλ'
απο γονατα

αυτο με τον βαμβακοκαμπο

η τεταρτη νυχτα μεσα στην ιδια νυχτα



χιλιαδες τυμπανα
με γεννησαν
ταυτοχρονα σε μια μερια
του βαμβακοκαμπου



δεν εχω πει "απο μικρος"
δεν εχω πει "θυμαμαι"

καπου χρωστω το μετωπο μου
και καθε τριτη αναπνοη


ο φοβος μου ειναι μια
παρενθετη μνημη
των αλλων

δεν συλλεγει σφυγμους

παρα μονο τη δοξα του ιδρωτα διαχεει στο λαιμο μου
με μια συριγγα

πελωρια

σαν το πεος του θανατου

αυτο με τις μυρμηγκοτρυπες

ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΡΑΓΕ ΠΟΤΕ ΜΑΣ ΤΑΞΙΤΖΗΔΕΣ;

ΘΑ ΠΙΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΟΤΟ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ;

ΚΟΥΒΑ, ΒΡΑΖΙΛΙΑ, ΜΑΪΑΜΙ, ΜΕΞΙΚΟ
ΛΙΜΑ, ΛΙΣΑΒΟΝΑ, ΤΕΝΕΣΙ -


ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ;

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΧΑΖΟΥΣ
ΤΟΥΣ ΑΛΑΛΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΨΕΥΤΕΣ

ΠΑΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΑΝΑ
ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΥΡΜΗΓΚΟΤΡΥΠΕΣ

- ΕΣΕΝΑ ΣΕ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΟΥΤΑΝΕΣ
- ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΕΛΕΓΑΝ ΜΑΛΘΑΚΟ

ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ 'ΦΤΑΙΓΕ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΑ ΜΙΑΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ

αυτο με τα κατσαρολικα μωρα

ΜΩΡΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΜΕ
ΣΤΟΜΑΤΑ ΓΕΜΑΤΑ ΔΟΝΤΙΑ. ΜΕ ΚΕΦΑΛΙΑ ΓΕΜΑΤΑ
ΣΤΟΜΑΤΑ. ΕΡΗΜΑ. ΣΑΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΕΣ ΚΟΥΖΙΝΕΣ.

ΤΑ ΚΑΤΣΑΡΟΛΙΚΑ ΜΩΡΑ

ΠΑΝΤΩΣ, ΕΣΤΩ ΜΕ ΜΙΑ ΠΑΥΛΑ,
ΞΕΧΩΡΙΣΑΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ
ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΒΟ, ΕΥΚΟΛΑ,
ΣΑΝ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΑΜΕ ΛΑΔΙ.

ΦΟΒΟΣ - ΤΡΟΜΟΣ -
ΦΟΒΟΣ - ΤΡΟΜΟΣ -
ΦΟΒΟΣ - ΤΡΟΜΟΣ -

αυτο με τις γεροντοκορες εντολες

ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ.

Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΩΝ ΠΟΔΙΩΝ ΣΟΥ

ΟΙ ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΕΣ, ΟΜΩΣ,

ΤΡΙΖΟΥΝ ΚΙ ΑΣΘΜΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΟΚΟΡΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ
ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΜΟΥ

-ΕΣΥ ΤΑ ΛΕΣ ΚΟΚΚΑΛΑ
-ΚΑΡΕΚΛΕΣ
-ΚΑΘΙΣΑ. ΛΙΓΟ. ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΒΟΛΕΥΤΩ. ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑ.
ΚΙ ΕΝΙΩΘΑ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΕΚΛΑΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΜΟΥ.
ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΣΑΓΟΝΙΟΥ ΣΟΥ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ.
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ "ΚΟΚΚΑΛΑ" ΝΑ ΜΑΛΑΚΩΝΟΥΝ ...

ΩΣΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ.

αυτο με τις συνθετες λεξεις

ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ
ΤΑ ΓΛΕΙΦΙΤΖΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ -

ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΑΣ ΜΕΝΕΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
ΑΠ' ΤΟ ΝΑ ΣΕ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩ ΚΙ ΕΣΥ ΝΑ ΠΛΕΝΕΙΣ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΣΟΥ -

ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΑΣ ΜΕΝΕΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΔΥΟ ΓΡΑΜΜΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΑΛΑΜΗ -

ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΥΜΕ
ΜΕΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ -


ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΛΕΞΗ, ΤΕΛΙΚΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΘΕΤΗ ...