αυτο με τα δεμενα σκυλια

Ποιος ειναι μες στο δεντρο;

Το κορακι
ασχημο σαν πεταλουδα, μαυρο σαν σπηλια.
Νυσταζουν τα σκυλια, δεμενα στο κοτετσι.

Ησυχα πιατα στα τραπεζια,
ησυχα στον νεροχυτη,
ησυχα στα ντουλαπια.

Οι ανθρωποι κανουν θορυβο οταν τρωνε κι ειναι σιωπηλοι οταν χεζουν.

Με νεογεννητα φυλλα ο ουρανος ανοιγει το στομα του
και οι ανθρωποι κλεινουν το δικο τους
λες και πανε να αγκαλιαστουν.

Ποιος ειναι μες στο δεντρο;
Ποιος φορεσε το μεσημερι; Ποιος φορεσε το καλοκαιρι;
(πώς χωρεσε. πώς μπορεσε.)

Μην κοιτας τα σκυλια θα σε φανε, λεει η κυρια

Δεν φωναζουν. Δεν τρεμουν πια.

Το κορακι φοραει το δεντρο. Η φωτια
φοραει το μεσημερι. Τα σκυλια κουβαλησαν τον Αυγουστο,
μεχρι που τελειωσε ο Αυγουστος.
Ασχημος σαν πεταλουδα. Μαυρος σαν σπηλια.

Κι εβρεξε. Το απογευματακι. Γυρω απ' τις ριζες, λασπη πολλη. Οι ανθρωποι σιωπηλοι και τα πιατα. Κι απο μακρια φαινομασταν γαληνιοι. Κι απο μακρια μας φωτογραφισε η ζωη.