αυτο με το πρωι

δεν τους φοβαμαι, ξυπνα
περνα τα χερια μου μεσα απο το φως

παμε μαζι στο πρωι

στο δασος με τις ευθειες

να φωτογραφηθουμε
σαν ολοκαθαρα τζαμια
με βαμμενες τις πλατες

οι πιο φιλοι
οι πιο νεκροι
επανατοποθετουνται
συμμετρικα
μονο που πια δεν σφυριζουν

ουτε τα δεντρα σφυριζουν
ουτε οι γκρεμοι
ουτε τα σπιτια σφυριζουν
ουτε τα σπιτια

τρυπιοι κυκλοι ξεχειλωμενοι
εξοχες παρεμβολες ενος αστειου

ουτε το αστειο σφυριζει
ουτε το προβλημα

περνα τα χρονια μου μεσα απ' τη μερα
να ΄μαι για λιγο αιχμηρος
σαν να μην ημουν αλλος απο εμας
τα δυο
τα μαυρα
κυτταρα